Verhalen uit de natuur
De herfst doet deze dagen duidelijk haar intrede.
Prachtige wolkenluchten, storm en regen. De bomen verkleuren in rap tempo en laten hun vruchten los. Met de harde wind vallen ook de bladeren al zitten de meesten nog vrij stevig vast aan hun takken. Heel langzaamaan worden we uitgenodigd om het rustiger aan te gaan doen.
22 september is de herfstequinox. De dag en de nacht zijn dan even lang. Met de overgang naar de herfst mogen we dankbaar zijn voor wat we hebben ontvangen, hebben ‘geoogst’. Maar mogen we ook los laten wat ons niet meer dient.
Ik vind het elk jaar weer bijzonder hoe ik helemaal kan genieten van de zomer en dan ineens, halverwege augustus komt de herfst in de lucht. De avonden worden merkbaar langer, de nachten zijn vochtiger en je proeft het aan alles in de natuur. Ik vind dat heerlijk. Ineens is daar de behoefte aan kaarsjes aan, dekentje over en zin in soep en rode wijn. Zo wonderlijk hoe deze verandering zich elk jaar weer voltrekt…
Daarbij komt ook de bewustwording dat het allemaal weer wat rustiger mag. De deur naar binnen gaat weer wat meer open. Wat speelt zich daar allemaal af? Behoefte aan bezinning en rust. Terwijl mijn hoofd nog raast roept mijn hart om naar buiten te gaan. En in het bos smelten hoofd en hart weer samen. Ik laat het geklater van een stroompje rustig op me inwerken. Als de regen met bakken naar beneden komt schuil ik dankbaar bij een beuk. Ik krijg het gevoel dat ik omarmt word. Een intens en fijn gevoel. Laat de regen maar komen. Ik neem alle tijd en kom volledig tot rust.
Ik nodig je van harte uit ook naar buiten te gaan en om je heen te kijken. Waar te nemen wat er nu allemaal in de natuur gebeurd en dit op je in te laten werken. Zie de verkleuring in de bomen, ruik de herfst. Zet je hoofdtelefoon af en luister naar de wind in de bomen of het zachte geruis van dwarrelende bladeren. Zet bewust je stappen en voel de aarde onder je voeten. Kijk om je heen en neem op. Bedenk wat klaar is en wat weg mag en laat de wind je hoofd leegblazen, de regen alles van je afspoelen en Moeder Natuur doen waar ze supergoed in is; helen en verbinden.
16 september 2025
Terug van vakantie is het altijd fijn om de dag erna even het park in te lopen. Te ontdekken dat het toch ook wel weer fijn is thuis te zijn. Alle vertrouwde en bekende natuurschoon weer in je op te kunnen nemen.
Bekend maar nooit gewoon of hetzelfde. Door de boomtoppen zag ik in de verte iets glinsteren. Iets bij de ronde weide? Een kunstwerk ik de lucht? Oh, nee het was de grijze lucht die door het licht en de vochtige lucht van zilver leek. Mooi!
Wat verderop was weer zo’n mooie lichtinval die er voor zorgde dat een boomtoppentafereel er heel anders uitzag dan anders. Alsof het opnieuw was neergezet. Prachtig hoe je keer op keer dezelfde paadjes kunt bewandelen maar alles om je heen steeds anders aandoet.
Ik liep langs een berkenbosje. In de Ardennen heb ik prachtige berkenbosjes gezien. Berkenbosjes hebben altijd iets magisch, vind ik. Berken kunnen niet goed tegen droogte en de weersveranderingen van de laatste jaren zijn voor deze bomen niet goed. Ben dus blij als ik meerdere berken bij elkaar zie staan.
1 berkenboom staat min of meer midden op een pad. Deze is al ouder. Tot voor kort lag er altijd een heuvel zand rond de boom, alsof de berk hier uit groeide. Deze plek voelde altijd al bijzonder. De energie was er sterk alleen kon ik nooit goed duiden wat het precies voor een energieplek was. Inmiddels is dit heuveltje weg gehaald. Waarschijnlijk om het pad beter toegankelijk te maken (want dat is het) Ben er al regelmatig overheen gelopen maar omdat vandaag mijn oog viel op het berkenbosje er omheen ging ik naar de berk op het pad. Ik ging op de voormalige heuvel staan en ineens voelde het alsof ik de aarde ingezogen werd, alsof mijn benen heel lang werden en als energieslierten de aarde ingezogen werden. (Grapte tegen de berk dat ik even de stam vast ging houden anders gleed ik zo de aarde in) Dat is het dus, het is een toegangspoort de aarde in. Ik kon heel diep gaan als ik wilde, zo naar middenaarde. Kon me er bijna in verliezen. Maar ik besloot dat toch maar niet te doen, ik ben hier nog niet klaar 😉
Toen ik verder liep voelde ik nog even hoe ik onder mijn voeten de energieslierten als lianen met me mee ‘trok’. Dit was weer een hele nieuwe ervaring en het maakte me blij (maar dat doet de natuur altijd)
Ben benieuwd of ik de volgende keer deze plek ook weer zo mag ervaren. Voor nu ben ik in elk geval weer een prachtige ervaring rijker!
juli 2025